Երգաբանութիին առ ամէնօրհնեալ կոյսն Մարիամ
Գովեալ դասուցըն հըրեղինաց.
Դուռն երկնային եւ մուտ փառաց:
Եղեր առիթ հոգւոյս կենաց.
Զերծուցեր զիս յաղտոյ մեղաց:
Էն ի քեզ իսկ երբ համեցաւ.
Ընտրեաց իսկոյն եւ մարմնեցաւ:
Թողութիւն ինձ քեւ շնորհեցաւ.
Ժառանգ կենաց որդէգրեցաւ:
Ի քեզ գոչէ անձն իմ սիրով.
Լուսավորեա զիս սիրով քով:
Խարիսխ հոգւոյս իմ դու յուսով.
Ծընօղ Բանին ամենագով:
Երգ գովասանական առ ամենասրբուհի Մարիամ
Երանուհի Մարիամ կոյս դըրուատելի
գեղեցկացան ծնօտք վարուցդ հանգոյն
տատրակի սուրբ կուսական պարկեշտութեամբ
պարանոց քո է մանեակ ոսկի:
Նմանութիւն ոսկւոյ է սէրդ հիանալի
եւ հանդերձ կիտուածով խոնարհ գովելի
զարդարեցեալ հնազանդութեամբ, որով
ես Սուրբ Հոգւոյ բաղձալի:
Մինչ էր արքայ սուրբ Որդին սենեակ
Հօր ծոցի, նարդոս քո րուրեաց առ նա
հատ ըզմայլելի. սուրբ եւ անբիծ խոկմունք
մրտաց աղօթից քոց էր այն որ երգի:
Երգ առ նոյն Երանուհի Կոյսն
Անճառին խորան,
Բանին բնակարան,
Գովեալ Մարիամ սրբուհի,
Դու վարդ անթառամ:
Ես իսկ չեմ արժան
Զքեզ առնուլ բերան,
Է քեզ երանի, տիրածին,
Ընտիր Մարիամ:
Թագուհի վերին,
Ժառանգ երկնային,
Ի քեզ պաղատիմ, Տալիթայ,
Լոյս տուր իմ ակին:
«Ասոնք մոռացութենէ փրկուած երգեր են, որ աւանդաբար հասնելով մեզի՝ կը մնան այժմ իբր սրբազան նշխարներ, որովհետեւ ինչպէս կը վկայեն իր կենսագիրները- Մպիթարայ տաղերեն եթե ոչ ամէնքը՝ բյց գէթ շատերը երգի առնուած են իր կողմէ, որոնք, աւա՜ղ, անհետացած են հետագայ ժամանակին, ու կմնան այսօր մեզի միայն այս վերապրած երգերը»
Աղբյուր՝ Վենետիկ-Ս. Ղազար 1954 Հ. Ղեւոնդ, Վ. Տայեան
Սեբաստացիական մեդիադարակ 